กับดักนางมารร้าย

"พี่เฟื่อง พี่เฟื่องอยู่ไหนค่ะ" เสียงหญิงสาวดังขึ้น เมื่อเคาะประตูอยู่นานแต่ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ จึงล้วงหากุญแจสำรอง เธอจึงถือวิสาสะค่อย ๆ เดินเข้ามาในห้อง แรงลมยามค่ำพัดโชยปะทะผ้าม่านพลิ้วไหว เธอจึงเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อตั้งใจปิดหน้าต่างแต่.......

"พี่เฟื่อง!!!!!!" เธอมองภาพตรงหน้าใบหน้าหวานเปื้อนน้ำตา หันมามองเธอก่อนที่จะทิ้งตัวลงไปทางหน้าต่าง 

"กรี๊ดดดดดดดด" หญิงสาวร้องลั่นร่างทรุดลงกับพื้น มือน้อยสั่นระริกค่อย ๆ คว้านหาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋าเพื่อกดหารถพยาบาล จากนั้นเธอรีบลุกขึ้นแล้วลงมาชั้นล่างพบกับร่างของพี่สาวนอนจมกองเลือด เธอวิ่งเข้าไปหาร่างที่ไร้สติ

"พี่เฟื่อง ๆ ๆ ได้ยินมะลิไหม" เธอได้แต่ร้องเรียกเฟื่องฟ้าอยู่อย่างนั้น 

หน้าห้องฉุกเฉิน ณ โรงพยาบาล

"ใครมันทำให้พี่ต้องคิดสั้นแบบนี้" มะลิได้แต่ตั้งคำถามกับตัวเองและพยายามหาคำตอบด้วยตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า เธอมั่นใจมากแม้ว่าเฟื่องฟ้าจะเป็นคนเรียบร้อย อ่อนหวาน ดูอ่อนต่อโลกแต่หัวใจแกร่งยิ่งกว่าหินผา กลับกันตัวเธอเองต่างหากที่เป็นฝ่ายอ่อนแอจนเกือบคิดทำอะไรสิ้นคิดลงไป คำพูดของเฟื่องฟ้าในคืนนั้นที่เตือนสติเธอยิ่งตอกย้ำว่าต้องเกิดเรื่องอะไรกับพี่สาวเธอเป็นแน่จนไปเจอภาพและข้อความในโทรศัพท์ของพี่สาว สายตาแข็งกร้าวฉายแววขึ้นเด่นชัด 

"พวกมันต้องชดใช้อย่างสาสม!!"